Onlangs stootte ik weer eens op een uitspraak van onze onderwijsminister die blijft nazinderen omdat ze mijn wenkbrauwen tot ver boven mijn haarlijn deed stijgen: muziekonderwijs zou zich meer moeten focussen op theoretische kennis dan op creatie en beleving.

Septemberblues, winterblues, zomerblues… het maakt eigenlijk niet uit welk label je erop plakt. Soms voelt het gewoon als blues, punt.

De voorbije week werd ik opnieuw geconfronteerd met een realiteit die me raakt: coaching is niet voor iedereen financieel haalbaar. En dat wringt, want net mensen die vastlopen in een burn-out, hebben vaak het meest nood aan duurzame begeleiding.

Er was een tijd dat ik dacht dat lichamelijk contact vooral lastig was.Niet omdat ik mensen niet graag had, maar omdat mijn zenuwstelsel altijd aan stond.Aanraking voelde dan niet als steun, maar als nóg een prikkel erbij.En dus riep ik van de daken: “Blijf van mijn lijf.”

“Je kan pas van een ander houden als je ook van jezelf houdt.”Toen ik die zin voor het eerst hoorde, dacht ik: ja hoor, wat een zweverige onzin. Want eerlijk? Ik voelde me pas gelukkig als ik anderen kon helpen. Zelfliefde klonk in mijn oren als egoïsme, als iets voor mensen die té veel tijd hadden om in de spiegel te staren.

Soms kom je iemand tegen die anders voelt.Niet omdat je hart ineens op hol slaat, maar omdat je zenuwstelsel kalmeert.Geen alarmsignalen. Geen pleasen. Geen opsmuk.Alleen een onverwachte rust.Alsof iets in jou denkt: Oei. Zou dit... veilig zijn?

Soms zie je het gebeuren, beetje bij beetje. En soms komt het als een mokerslag.Maar plots is het daar: de blik die dof staat, het lijf dat moe is, de woorden die niet meer komen.Iemand die je graag hebt, die je kent als krachtig, meelevend, grappig of wijs... is leeg.Niet een beetje moe, niet ‘een slechte dag’. Echt leeg. Het vat is op.

Je zou denken: vakantie! Zon, rust, samen zijn, traagheid. En ja hoor — die dingen zijn er. Maar als alleenstaande ouder van twee pubers voelt het soms toch nét iets anders aan. Meer als een stageweek voor je zenuwstelsel. Of een meerdaags parcours vol verborgen hindernissen. En nee, ik had me niet vrijwillig ingeschreven 😅.

Je leest het overal. In boeken. In Instagramquotes. In goedbedoelde gesprekken:“Je moet jezelf helen.”En begrijp me niet verkeerd: ik snap het. Echt. Er is kracht in zelfinzicht, mildheid, therapie, lichaamswerk… Been there, done that. Meerdere keren zelfs.

Het was zo’n week waarin je denkt: Yes, ik zie mijn verlof aan de horizon opduiken! Je voelt al bijna de ontspanning in je lijf glijden. Tot… iemand ergens beslist: "Zeg, die Heidi, die krijgt er nog twee nachtdiensten bij."Ah, merci hè. 🫠

Of: hoe je hart soms drie maten groeit en tegelijk in je schoenen zakt.

Zomer. Vakantie. Zon. Ontspanning.Tenminste... op papier.In realiteit lijkt het soms meer op: zweten, zorgen, slapen-met-een-half-oog-open en stressen over hoe we deze maanden goed kunnen “benutten”. Alsof de zomer een project is dat je kan laten mislukken.