Er is een moment elk jaar — meestal ergens tussen “oei, het is al om vijf uur donker” en “waarom hoor je overal Mariah Carey?" — waarop mijn lijf luidop verzucht: “Ik ben er niet klaar voor.”

Soms lees je een beleidsbeslissing en denk je: “Eindelijk.”Dat had ik deze week toen ik hoorde dat langdurige psychiatrische zorg vanaf 2026 eindelijk onder de maximumfactuur (MAF) zal vallen.Een technische zin met een grote impact.

Ik zeg het wel vaker met een knipoog:ik bén sociaal, maar met een handleiding.

Er zijn van die periodes waarin ik mezelf betrap op het willen oplossen van het leven zelf. Alsof ik met een goed gesprek, een plan en wat gezond verstand alles terug in balans kan brengen — bij mezelf, bij anderen, bij het universum als het even kan.En eerlijk? Soms lukt dat. Tot het niet meer lukt.

Elk jaar opnieuw.Dat moment waarop de klok een uurtje teruggaat en ik denk: “Ha, extra slaap!”Tot ik de dag erna om 17u al het gevoel heb dat ik dringend in pyjama moet, een dekentje over me wil trekken en het liefst tot april wil overwinteren.

Er zijn mensen die hun verjaardag aankondigen alsof het een nationale feestdag is.En er zijn mensen zoals ik.Die stilletjes hopen dat niemand het weet — maar tegelijk toch een beetje teleurgesteld zijn als niemand eraan denkt.

Je zou denken dat een stress- en prikkelregulatiecoach altijd in flow leeft.Rustig ademend, met een soepel zenuwstelsel en een hoofd vol inspiratie.Wel… think again.

Onlangs stootte ik weer eens op een uitspraak van onze onderwijsminister die blijft nazinderen omdat ze mijn wenkbrauwen tot ver boven mijn haarlijn deed stijgen: muziekonderwijs zou zich meer moeten focussen op theoretische kennis dan op creatie en beleving.

Septemberblues, winterblues, zomerblues… het maakt eigenlijk niet uit welk label je erop plakt. Soms voelt het gewoon als blues, punt.

De voorbije week werd ik opnieuw geconfronteerd met een realiteit die me raakt: coaching is niet voor iedereen financieel haalbaar. En dat wringt, want net mensen die vastlopen in een burn-out, hebben vaak het meest nood aan duurzame begeleiding.

Er was een tijd dat ik dacht dat lichamelijk contact vooral lastig was.Niet omdat ik mensen niet graag had, maar omdat mijn zenuwstelsel altijd aan stond.Aanraking voelde dan niet als steun, maar als nóg een prikkel erbij.En dus riep ik van de daken: “Blijf van mijn lijf.”

“Je kan pas van een ander houden als je ook van jezelf houdt.”Toen ik die zin voor het eerst hoorde, dacht ik: ja hoor, wat een zweverige onzin. Want eerlijk? Ik voelde me pas gelukkig als ik anderen kon helpen. Zelfliefde klonk in mijn oren als egoïsme, als iets voor mensen die té veel tijd hadden om in de spiegel te staren.