Als stress- en prikkelregulatiecoach zou je misschien denken dat ik een soort Zen-meesteres ben die moeiteloos alle balletjes in de lucht houdt. Dat ik elke dag met een serene glimlach wakker word, mindful mijn thee drink, en perfect gebalanceerd door het leven beweeg. Maar laat me eerlijk zijn: ook mijn leven is allesbehalve een perfect plaatje. Vooral niet tijdens de (kerst)examens, met twee jobs die mentaal allesbehalve een wandeling in het park zijn.
Ik zeg het vaak tegen mijn cliënten: We zijn allemaal mensen. Maar dat betekent ook dat ik zelf wel eens struikel over die waarheid. Soms voelt het alsof de druk van “het goede voorbeeld geven” als een gewicht op mijn schouders weegt. Want eerlijk, hoe kan ik anderen helpen om rust en balans te vinden, als mijn eigen leven soms aanvoelt als een circus met te veel jongleurs?
Laten we eens een blik werpen op mijn huidige ‘voorraad stressfactoren’. Enerzijds zijn er mijn kinderen met hun examens. Anderzijds is er de constante alertheid en betrokkenheid die mijn job vraagt. Bovendien ben ik ook nog bezig om mijn eigen praktijk verder uit te bouwen, iets wat zowel vervullend als intens kan zijn. En ondertussen draait mijn hoofd me soms een loer: "Moet jij als coach niet alles perfect op een rijtje hebben?"
Hier komt de humor om de hoek kijken (een van mijn belangrijkste tools, naast mijn koffiemachine): ik ben geen robot, en dat is maar goed ook. Het zijn juist die momenten waarop ik zelf struikel, die me herinneren aan hoe waardevol de lessen zijn die ik anderen leer. Want nee, ik hou niet altijd alle balletjes feilloos in de lucht. Maar ik heb wél geleerd hoe ik mezelf kan bijsturen, hoe ik kan opmerken wanneer mijn energie op is, en hoe ik mild kan zijn voor mezelf als dingen niet perfect lopen.
En weet je wat? Dat is misschien nog wel belangrijker dan perfectie. Als coach hoef ik geen onbereikbare standaard te zijn. Het is mijn menselijkheid die me in staat stelt om anderen echt te begrijpen. Want uiteindelijk is het niet de perfecte theorie die telt, maar de dagelijkse, soms hobbelige, toepassing ervan.
Dus, als jij soms ook het gevoel hebt dat je in een circus acteer, onthoud dan dit: het is oké. We zijn allemaal onderweg, en dat proces is al waardevol op zich. Het gaat niet om perfectie, maar om vooruitgang. En ondertussen? Laat die balletjes maar af en toe vallen. Je leert er altijd iets van.
En jij? Hoe vind jij een evenwicht tussen wat je graag wilt bereiken en wat je jezelf toestaat om los te laten?
Reactie plaatsen
Reacties