Soms volstaat één blik. Eén opmerking. Eén situatie die meer weg heeft van een schijnbaar banaal moment dan van een dramatische wending in je levensverhaal. En toch: boem. Alles begint te malen. De binnenwereld schiet in overdrive. Je hart slaat sneller, je hoofd zoekt verklaringen, je ogen prikken van de tranen waarvan je dacht dat ze wel op waren.

“Goh, jij ziet er moe uit. Gaat alles wel goed?”

De laatste tijd belanden er opvallend veel privéberichtjes in mijn inbox. Geen berichten met praktische vragen of likes op een nieuwe post, maar warme, eerlijke woorden van mensen die zich herkennen in wat ik schrijf. Die zich geraakt voelen. Die iets van zichzelf herkennen in mijn worstelingen. En die me bedanken om het onder woorden te brengen.

Soms lijkt het nieuws een oefening in emotionele gymnastiek. Je leest een bericht, voelt verontwaardiging opkomen, klikt verder, en BAM—daar is het volgende nieuwsfeit dat je in een mentale split dwingt. Neem nu de laatste dagen. Enerzijds heb je Tom Waes, die probeert de brokken van zijn misstap te lijmen, en anderzijds de student gynaecologie die een strafblad had kunnen krijgen, maar het niet kreeg omdat hij “te veel potentieel” heeft. Pardon?

Fawning. Als je de term voor het eerst hoort, denk je misschien: “Amai, dat klinkt als iets wat je doet op een carnavalsfeest.” Maar nee, fawning is een traumareactie – en het is zo’n verhaal dat me maar al te bekend voorkomt. In begrijpelijke taal: het is de neiging om jezelf weg te cijferen, anderen zo te pleasen dat je eigen grenzen vervagen, simpelweg om conflicten en teleurstelling te vermijden en om je veilig te voelen.

Swipe. Klik. Oordeel. Welkom in de wondere wereld van online daten, waar je binnen een fractie van een seconde beoordeeld wordt op je foto, je bio en – godbetert – je eetgewoonten. 🤯

Als je mijn vorige blogs hebt gelezen, zou je bijna denken dat ik zoals een treurwilg de dagen doorbreng in een permanente staat van existentiële crisis. Maar geen zorgen: ik adem nog, functioneer nog en heb mijn gevoel voor humor niet verloren (integendeel, ik heb het harder nodig dan ooit). 😅

Lentekriebels. Voor de ene een zalig vooruitzicht, voor de andere een aanslag op het zenuwstelsel. En voor mij? Een beetje van beide. 🌞 De eerste zonnestralen geven me energie, maken plannen en dromen wakker. Maar tegelijk trekken ze ook een vergrootglas over alles wat wringt, schuurt en onafgewerkt voelt. 😬

Liefdesverdriet. Het is alsof je plots meedoet aan een loodzware triatlon, zonder dat je ooit hebt getraind of zelfs maar hebt toegezegd om mee te doen. En toch sta je daar: uitgeput, verward en met een hoofd dat overuren draait. Ik had me niet ingeschreven, maar mijn hart blijkbaar wel.

Er zijn van die periodes waarin het leven een beetje te veel vraagt. Waarin je overspoeld wordt door afscheid, verlies en afwijzing. Waarin je het gevoel hebt dat je de spons bent die al het verdriet en gemis van anderen opzuigt, terwijl je eigen hart ook nog eens aan flarden ligt. Dit is voor mij zo’n periode.

We hebben het allemaal wel eens meegemaakt: je begint een gesprek met de beste bedoelingen, en voor je het weet, bevind je je in een verhitte discussie waar niemand op zat te wachten. Dat gebeurde laatst tussen mij en een collega. Een hele lieve en fantastische collega, laat dat duidelijk zijn! Echt! Maar onze hersenen – haar ADHD-brein en mijn INFJ-brein – bleken een grotere mismatch dan verwacht.

Leven als een INFJ-T én een HSP is alsof je een wervelende dans opvoert. Een dans die anderen misschien prachtig vinden, maar waarbij je zelf regelmatig over je eigen voeten struikelt. Het is een choreografie van diepe gevoelens, eindeloze gedachten en een chronisch gebrek aan energie. Voeg daar een flinke portie zelfreflectie aan toe, en je hebt een recept voor... pure uitputting.