De laatste tijd belanden er opvallend veel privéberichtjes in mijn inbox. Geen berichten met praktische vragen of likes op een nieuwe post, maar warme, eerlijke woorden van mensen die zich herkennen in wat ik schrijf. Die zich geraakt voelen. Die iets van zichzelf herkennen in mijn worstelingen. En die me bedanken om het onder woorden te brengen.
Maar diezelfde mensen geven me er vaak ook even bij mee: “Ik reageer liever niet openbaar hoor. Te veel mensen lezen mee.”
Of: “Ik wil mezelf daar precies niet te veel blootgeven.”
Of: “Ik zou het ook willen zeggen, maar ik durf niet goed.”
En weet je… ik begrijp dat. Meer dan je misschien denkt.
Wat me treft, is niet hun voorzichtigheid. Het zijn stuk voor stuk mensen die stevig in het leven staan. Mensen met ervaring, met veerkracht, met inzicht. Maar net daarom weten ze ook hoe hard een oordeel kan aankomen. Hoe snel je woorden verdraaid worden. Hoe vlot men je in een hokje duwt of je afdoet als "te gevoelig", "te soft", "te veel".
Dus zwijgen ze. Niet uit lafheid, maar uit wijsheid. Uit nood aan veiligheid. Uit zelfzorg, soms. En misschien ook, eerlijk is eerlijk, omdat zichtbaar zijn vermoeiend is. Omdat je maar zoveel keren kan uitleggen dat kwetsbaarheid géén zwakte is. Dat voelen géén drama is. En dat mild zijn voor jezelf ook gewoon verdomd hard werken is.
En dan vraag ik me af:
Wat zegt dat over ons als samenleving?
Over onze omgang met emoties, met kwetsbaarheid, met verschil?
Hoeveel energie kost het om voortdurend een versie van jezelf te tonen die “goed genoeg” is voor de buitenwereld, terwijl je vanbinnen eigenlijk snakt naar rust, naar echtheid, naar verbinding?
En dan doen we verbaasd wanneer mensen uitvallen met burn-outs, depressies of chronische uitputting.
Alsof het niets met deze voortdurende binnenhouden te maken heeft.
Met dat wikken en wegen of je ergens op mag reageren.
Met het verlangen om gewoon jezelf te mogen zijn, zonder dat daar een prijskaartje aan hangt.
Misschien is dat ook waarom ik af en toe in m’n blootje ga staan in een blogpost.
Niet omdat ik het zo fijn vind om mezelf te ontleden op internet.
Maar omdat ik telkens weer zie wat het doet als iemand het wél zegt.
Dat mensen zich gezien voelen. Dat ze zich minder alleen voelen met dat soms verdomd lastige gevoel.
En als ik daarmee zelfs maar één iemand het gevoel kan geven dat het oké is om echt te zijn, dan was het het waard. Elke letter, elke hapering, elke interne twijfel.
Want kwetsbaarheid delen is niet het tegenovergestelde van kracht.
Het is een vorm ervan.
Aan iedereen die voelt dat het soms veiliger is om te zwijgen dan om echt te spreken: ik zie jullie.
Aan wie zich herkent maar zich niet durft te tonen: ik begrijp het.
En aan wie toch af en toe voorzichtig naar buiten treedt met wat er vanbinnen leeft: ik bewonder het.
Soms is kwetsbaarheid fluisteren in het donker.
Soms is het dapperder om zacht te zijn dan luid.
En soms is het lezen van een blog al genoeg om te voelen: ik ben niet alleen.
Blijf voelen. Blijf zacht.
En weet: jouw echte zelf verdient ook een plek buiten de coulissen.
Reactie plaatsen
Reacties