Soms lijkt het nieuws een oefening in emotionele gymnastiek. Je leest een bericht, voelt verontwaardiging opkomen, klikt verder, en BAM—daar is het volgende nieuwsfeit dat je in een mentale split dwingt. Neem nu de laatste dagen. Enerzijds heb je Tom Waes, die probeert de brokken van zijn misstap te lijmen, en anderzijds de student gynaecologie die een strafblad had kunnen krijgen, maar het niet kreeg omdat hij “te veel potentieel” heeft. Pardon?
Over Tom Waes hoef ik het niet uitgebreid te hebben. Hij reed dronken, punt. Had niet mogen gebeuren, dubbel punt. Hij verontschuldigt zich, probeert zijn leven op de rails te krijgen, maar blijkbaar is dat voor velen niet goed genoeg. "Niet oprecht genoeg," "het had sterker gekund," "hij moet boeten"—de digitale schandpaal draait overuren. Maar weer mis ik die ene vraag: hoe is het zover kunnen komen? Wat brengt iemand ertoe om in zo’n moment de verkeerde beslissing te nemen? En vooral: wat als we niet alleen zouden focussen op het straffen, maar ook op het begrijpen? Begrijpen betekent niet goedpraten, maar het opent wel de deur naar échte verandering.
En dan hebben we de andere kant van het spectrum. Een student gynaecologie wordt schuldig bevonden aan verkrachting, maar krijgt geen straf. Geen straf. Want zijn opleiding en toekomstperspectieven wegen zwaarder. Dus samengevat: dronken achter het stuur stappen? Volle laag. Verkrachting? Och, talentvolle jongen, laten we hem niet te hard aanpakken. Misschien een klopje op de pols en de boodschap "doe dat niet meer, hè jongen"?
Het is geen kwestie van appels met peren vergelijken, maar van de onevenwichtigheid in hoe we met schuld en verantwoordelijkheid omgaan. Er lijkt geen rode draad te zijn, geen duidelijke lijn die zegt: dit is hoe we omgaan met fouten. De ene wordt publiekelijk gelyncht, de andere wandelt fluitend verder. Het roept vragen op over onze maatstaven, over wie tweede kansen krijgt en wie niet. Over hoe ons rechtssysteem weegt en meet, en of die weegschaal wel zo eerlijk is.
Ik wil hier geen oordeel vellen—daar is X al giftig genoeg voor. Maar ik kan niet ontkennen dat het me onrustig maakt. Onrechtvaardigheid triggert iets diep in mij. Misschien omdat ik geloof dat straf niet per se hard, maar vooral rechtvaardig moet zijn. Misschien omdat ik denk dat we allemaal feilbaar zijn, en dat de focus op waarom we fouten maken minstens even belangrijk is als de straf zelf. Of misschien omdat ik me afvraag waarom sommigen de hel over zich heen krijgen en anderen er met een "oeps" vanaf komen.
Wat denk jij? Hoe kijk jij naar zulke nieuwsfeiten? Deel je gedachten—maar liefst zonder digitale pek en veren.
Reactie plaatsen
Reacties