“Goh, jij ziet er moe uit. Gaat alles wel goed?”
Het was een goedbedoelde opmerking van een buurvrouw onlangs. Niets om drama rond te maken.
En toch…
Mijn hoofd had op dat moment precies een andere interpretatie klaarstaan.
"Zie je wel. Ik straal niks uit. Ze vinden me geen fijne aanwezigheid. Ik ben weer ‘die’ die te veel voelt, te weinig zegt en niets goed doet.
Juist ja..."
Binnen een halve seconde was ik al lichtjes gepikeerd, wat geraakt, en vooral: vol niet-helpende gedachten.
Want dat doen die dus. Die niet-helpende gedachten.
Ze komen niet kloppen. Ze stormen binnen, trekken alles scheef, en doen alsof ze de waarheid in pacht hebben.
En terwijl ze dat doen, voelen ze ook nog eens héél terecht. Want ze linken zich aan je kwetsbaarheid. Aan je nood om erbij te horen, je plek te mogen innemen, gezien te worden.
Gisteren merkte ik het opnieuw op het werk. Ik probeerde een van onze bewoonsters uit te leggen hoe je met zulke gedachten kan omgaan. (Tigste poging al... De eerdere uitleg was blijkbaar uitgefilterd. Herkenbaar, toch?)
Ik vertelde haar dat je sommige gedachten niet zomaar kan omdenken.
Want als iets vanbinnen keihard roept “je bent niet goed genoeg”, helpt het niet om er fluisterend tegenin te gaan met “jawel, je bent oké hoor”.
Dan moet je iets anders doen. Luidop omdenken bijvoorbeeld. Of het opschrijven.
Letterlijk in de tegenaanval. Niet tegen jezelf, maar voor jezelf.
Ik gaf dus dit persoonlijk verhaal als voorbeeld. Gewoon om te tonen: dit overkomt mij ook.
En het hielp. Ze knikte, glimlachte zelfs even.
En na afloop zei een collega: "Ik ga eens in de leer komen bij jou, want dat was herkenbaar."
Voilà.
Als iemand zich al een klein beetje minder alleen voelt met zijn eigen gedachten… dan was die kleine kwetsbare anekdote al de moeite waard.
We hebben allemaal van die gedachten.
Ze maken ons niet zwak.
Ze maken ons mens.
En de manier waarop we ermee leren omgaan?
Met mildheid, humor, en af en toe een stevige portie zelfspot – die maakt ons sterker.
Reactie plaatsen
Reacties