Hoe een simpele discussie over trauma eindigde in een verhitte INFJ vs. ADHD battle

Wanneer goede bedoelingen botsen

Het begon simpel. We hadden het over trauma en zelfliefde, en hoe je jezelf kunt leren kennen en waarderen. Niets mis mee, toch? Tot onze denkwijzen elkaar kruisten op een manier die… laten we zeggen… intens was.

Haar standpunt was duidelijk:
💡 Als je weet wat je krachten en zwaktes zijn, kun je jezelf naar waarde schatten.
💡 Zelfliefde is een werkwoord, en je kunt er elke dag opnieuw mee beginnen.
💡 Complimenten van jezelf (of anderen) zou je gewoon moeten aannemen, want “als ik je zeg dat het regent, geloof je me toch ook?”

Klinkt logisch, toch? Maar mijn INFJ-brein hoorde iets anders. Mijn gevoelskant hoorde: “Je doet het fout. Je moet harder je best doen om jezelf te waarderen.” Terwijl ik zeker weet dat dat niet was wat ze bedoelde.

Waarom het fout ging

Ons gesprek liep vast omdat we elkaar niet helemaal begrepen. Haar woorden waren bedoeld om te motiveren, maar mijn perfectionistische zelf hoorde kritiek. En terwijl zij probeerde te verduidelijken, werd ik stil en raakte ik steeds meer overprikkeld.

Dat is het ding met een INFJ-brein: we denken diep, voelen intens, en analyseren alles – inclusief wat níét gezegd wordt. Combineer dat met een ADHD-brein dat snel schakelt en soms dingen zegt zonder filter, en je hebt een recept voor een… interessante dynamiek.

De kracht van reflectie

Later kreeg ik een mail van haar. Ze had het moeilijk met hoe ons gesprek verlopen was. “Het spijt me dat ik je gekwetst heb,” schreef ze. “Ik merk dat mijn woorden veel reactie teweeg hebben gebracht die ik helemaal niet bedoelde.”

Toen ik haar mail las, viel alles op z’n plek. Haar intenties waren goed. Mijn reactie was gebaseerd op mijn eigen interpretaties en gevoeligheden. Het was geen kwestie van gelijk of ongelijk; het was gewoon… complex.

Wat ik hieruit heb geleerd

1. Communicatie is een kunst. En soms struikelen we over onze eigen verfborstels.
2. Zelfliefde is inderdaad een werkwoord, maar ook een proces. En dat proces ziet er voor iedereen anders uit.
3. Het is oké om fouten te maken. Zolang we bereid zijn om te reflecteren en begrip te tonen.
4. Een beetje humor maakt alles lichter. Want als we niet kunnen lachen om onze eigen hersenspinsels, wat hebben we dan nog?

Over zelfliefde en katten

Als het gaat om zelfliefde, kunnen we misschien nog iets leren van katten. Ze zijn niet bezig met “wat zullen anderen denken?” of “ben ik wel goed genoeg?”. Ze nemen de tijd voor zichzelf, eisen ruimte op, en kijken je zonder schuldgevoel aan als je te laat bent met hun eten. Misschien moeten we daar een voorbeeld aan nemen.

Tot slot

Lieve collega, als je dit leest: bedankt dat je me uitdaagde en aan het denken zette. En weet je wat? Ik waardeer je enthousiasme en goede bedoelingen, zelfs als ons brein elkaar soms niet helemaal begrijpt. Dat maakt het leven ook interessant. Toch?