Leven als een INFJ-T én een HSP is alsof je een wervelende dans opvoert. Een dans die anderen misschien prachtig vinden, maar waarbij je zelf regelmatig over je eigen voeten struikelt. Het is een choreografie van diepe gevoelens, eindeloze gedachten en een chronisch gebrek aan energie. Voeg daar een flinke portie zelfreflectie aan toe, en je hebt een recept voor... pure uitputting.
Twee kampen in mijn hoofd
De INFJ-T in mij wil alles analyseren en betekenis geven. Alles. Elk gesprek, elke blik, elke keer dat iemand "hmm" zegt in plaats van "oké". Ondertussen smeekt mijn HSP-kant om stilte. Een plek zonder prikkels, zonder sociale verplichtingen en vooral zonder mensen die "hmm" zeggen. Maar ja, dan is daar weer die INFJ-T die een diepe connectie met die persoon wil.
Het resultaat? Een innerlijk conflict dat voelt als een partijtje pingpong. Ik wil connectie, maar ik wil ook rust. En die combinatie blijkt in de praktijk net zo haalbaar als een dieet vol chocolade en pizza.
De liefde als mijn achilleshiel
En dan is er nog de liefde. Als single INFJ-T en HSP wil je niets liever dan een diepe, betekenisvolle relatie. Maar terwijl mijn hart smeekt om die ene soulmate, fluistert mijn hoofd: "Wat als je te veel bent? Wat als je ze wegjaagt met al dat gevoelsgedoe?"
Daten wordt zo een mijnenveld. Want als ik kies voor iemand, doe ik dat volledig. Geen spelletjes, geen halve aandacht. Maar rustig aan doen, zoals ik mezelf altijd voorneem, betekent vaak dat ik na een jaar moet concluderen dat ik wel heel diep heb gevoeld, maar eigenlijk nog nergens sta. Intussen tikt de tijd genadeloos door, en vraag ik me af of ik niet gewoon bij nog een kat extra had moeten houden. Want net daarom dat ik een natuurlijke affiniteit heb ontwikkeld voor katten. Ze begrijpen me zonder woorden, stellen geen vragen en respecteren mijn behoefte aan rust. Bovendien: katten verwachten nooit dat je meteen weet wat je voelt of wilt. Hun simpele blik lijkt te zeggen: “Neem je tijd. Ik wacht wel.” En dat is precies de energie die ik nodig heb. 🐾
Werk: mijn redding én mijn uitdaging
Gelukkig heb ik een job die perfect bij mijn persoonlijkheid past. In hoofdberoep ben ik psychiatrisch verpleegkundige, en in bijberoep ben ik Stress- en prikkelregulatiecoach. Ideaal, zou je zeggen. En dat klopt, want ik mag mensen helpen, wat mijn INFJ-hart ontzettend gelukkig maakt.
Maar hier komt de catch: mensen zijn ook ontzettend vermoeiend. 🤦 Mijn HSP-kant huilt soms stilletjes in een hoekje na een lange werkdag. Het is alsof ik in een snoepwinkel werk, maar allergisch ben voor suiker. Ik wil zo graag mensen helpen, maar het kost me soms meer energie dan ik heb. Toch blijf ik doorgaan, want tja... wat moet je anders met al die empathie?
De kracht van deze dans
Hoewel het leven als INFJ-T en HSP soms voelt als een uitputtingsslag, heeft het ook zijn mooie kanten. Mijn vermogen om diep te voelen en oprecht te luisteren maakt me een waardevolle vriend, collega en coach. Ja, ik struikel over mijn eigen voeten in deze dans, maar elke keer dat ik weer opsta, voel ik me een beetje sterker.
Misschien is het leven met deze persoonlijkheidsmix geen dans die je moet perfectioneren. Misschien is het een les in jezelf accepteren, met al je intensiteit, gevoeligheid en tegenstrijdigheden. En als ik daar soms een beetje om kan lachen, dan weet ik dat ik op de goede weg ben.
Reactie plaatsen
Reacties