Wat heb jij nodig? Hoe is het écht met je?

Een onverwachte confrontatie

Beide vragen voelden als een warme omhelzing én een ongemakkelijke spiegel. Het viel me op hoe diep ze me raakten. Niet omdat ik er geen antwoord op wist, maar omdat ik besefte hoe weinig ik zulke vragen gesteld krijg. Hoe zelden iemand écht wil weten hoe het met mij gaat, zonder dat het gesprek daarna snel terugkaatst naar hen.

Maar nog opvallender was mijn eigen reactie. Wat een worsteling om eerlijk te antwoorden!

Hoe moeilijk ik het vind om met deze vragen om te gaan. Om er écht op te antwoorden.

“Wat heb jij nodig?” – een vraag vol gewicht

Als stress- en prikkelregulatiecoach stel ik deze vraag regelmatig aan anderen. Maar wanneer ik zelf deze vraag krijg, lijkt het ineens een totaal ander verhaal.

Wat heb ík nodig?

Het voelt als een impliciete erkenning van mijn eigen kwetsbaarheid. En dat is best confronterend. Want hulp vragen, of zelfs maar toegeven dat ik iets nodig heb, voelt bijna als een schuldbriefje tekenen. Alsof ik later terug moet betalen, of ik het recht erop moet verdienen. 💭🤷‍♀️

Bovendien… wát zeg je als je het zelf niet helemaal weet? Als je hoofd ja zegt tegen rust, maar je hart schreeuwt om verbinding?

En die andere vraag? “Hoe is het nu eigenlijk met jou?” Hoe vaak hoor je die niet, en antwoord je gewoon met een “Goed hoor, en met jou?” Terwijl dat misschien helemaal niet zo is. Voor mij voelt die vraag alsof ik een keuze moet maken: stel ik me kwetsbaar op en zeg ik hoe ik me écht voel? Of zet ik mijn stoere masker op? 💪😶

Meestal is het makkelijker om een stoer of luchtig antwoord te geven: “Oh, dat valt wel mee,” of “Het komt wel goed.” Want kwetsbaarheid tonen, voelt als iets engs. Wat als mijn emoties te zwaar zijn? Wat als ik negatief overkom?

Toch… toen deze vraag gesteld werd, voelde ik een ruimte om écht eerlijk te zijn. Niet te overdrijven, maar ook niet te minimaliseren. “Het is moeilijk, maar ik doe mijn best. En sommige dagen lukt dat beter dan andere.”
En weet je? Het voelde bevrijdend.

Kwetsbaarheid en sterkte: een vreemde combinatie

Het voelt als balanceren op een koord: niet te negatief willen zijn, maar ook niet de schijn ophouden. Je kwetsbaar durven opstellen, maar ook bang zijn voor het oordeel van de ander. Dat oordeel zit niet altijd in de ander, vaak is het gewoon mijn eigen innerlijke criticus. 🐒

En ja, ik ben Stress- en prikkelregulatiecoach. Ik leer anderen hoe ze hun grenzen beter kunnen bewaken, hoe ze op zichzelf kunnen letten en hun emotionele balans kunnen vinden. 🌿 Maar ironisch genoeg ben ik als HSP zelf niet immuun voor de uitdagingen van een gevoelig zenuwstelsel en de complexe emoties die daarmee gepaard gaan. Soms voelt het alsof ik me “sterker moet voordoen dan ik ben” omdat ik anderen begeleid. En dat kan best een eenzame plek zijn. 🌧️

Waarom deze vragen zoveel betekenen

Ik realiseer me dat zulke vragen zoveel meer zijn dan woorden. Ze zeggen: “Ik zie je.” Ze bieden een uitnodiging tot verbinding, zonder oordeel of verwachtingen.

Maar ze confronteren je ook met je eigen patronen:

• Het idee dat hulp vragen gelijkstaat aan zwakte.
• Het verlangen om sterk over te komen, zelfs als je je vanbinnen niet sterk voelt.
• Het zoeken naar balans tussen eerlijkheid en positiviteit.

Een les in kwetsbaarheid

Dus, wat heb ik nu eigenlijk nodig? Meer van dit soort vragen, misschien. En meer moed om er eerlijk op te antwoorden. Want ja, ik heb een lijstje van wat mij rust geeft: natuurwandelingen, een warm bad, en een kop thee met een goed boek. 🌳🛁📚 Maar soms is wat ik écht nodig heb, gewoon even mezelf laten zijn. Zonder uitleg. Zonder druk. Zonder het gevoel dat ik in het krijt sta. 🤷‍♀️✨

En hoe is het nu eigenlijk met mij? Soms goed, soms minder. Soms voel ik me sterk en onverwoestbaar. En soms ben ik net een elastiekje dat op knappen staat. Maar hé, dat is oké. Want kwetsbaarheid is niet het tegenovergestelde van sterkte. Het is een deel ervan. ❤️

En jij?

Wanneer kreeg jij voor het laatst deze vragen? Hoe voelde het om ze te horen?

Hoe ga jij om met vragen zoals “Wat heb jij nodig?” of “Hoe gaat het nu echt met jou?” Durf jij eerlijk te antwoorden, of zet je ook een masker op? 🎭 En wat zou jij nodig hebben om jezelf vaker kwetsbaar te durven tonen? 🤔