Er zijn van die periodes waarin het leven een beetje te veel vraagt. Waarin je overspoeld wordt door afscheid, verlies en afwijzing. Waarin je het gevoel hebt dat je de spons bent die al het verdriet en gemis van anderen opzuigt, terwijl je eigen hart ook nog eens aan flarden ligt. Dit is voor mij zo’n periode.
Afscheid nemen, lijkt momenteel mijn tweede natuur te zijn geworden. Collega’s die een nieuwe jobuitdaging aangaan, anderen die met pensioen gaan. Mensen met wie ik jarenlang heb samengewerkt, met wie ik gelachen en gehuild heb, verdwijnen uit mijn dagelijks leven. En dan zijn er ook nog de collega’s die niet afscheid nemen van een werkplek, maar van dierbaren. Rouw die ik, als de gevoelige spons die ik ben, meedraag alsof het een eigen verlies is.
En dan die andere vorm van afscheid, die misschien nog het meest pijn doet: de persoon van wie ik dacht te kunnen houden, die me plots straal negeert. Zonder uitleg. Zonder reden. Zonder afsluiting. En hoe rationeel ik het ook probeer te benaderen, het doet verdomd veel pijn. Mijn hoofd zoekt naar verklaringen, mijn hart zoekt naar rust. Maar beide vinden niets.
Alsof dat allemaal nog niet genoeg is, is er ook nog het afscheid van mijn lesgroep Therapeutisch Coachen. Een fijne groep mensen waar ik me veilig voelde, waar ik mocht groeien. En nu is het voorbij. En ik weet van mezelf dat ik een ramp ben in het onderhouden van contacten. Dus de kans is groot dat dit een definitief afscheid is, hoe graag ik het ook anders zou willen.
Als stress- en prikkelregulatiecoach weet ik hoe belangrijk het is om bij mezelf te blijven, om mijn zenuwstelsel te ondersteunen, om goed voor mijn lichaam te zorgen. En ik dóé het ook. Ik let op mijn voeding, ik blijf in beweging, ik probeer mijn gevoelens toe te laten in plaats van ze weg te duwen. Maar eerlijk? Het voelt allemaal gewoon zwaar. En klote.
Op dit moment wil ik het liefst een winterslaap houden. Even verdwijnen onder een warme deken en pas weer tevoorschijn komen als de zon weer figuurlijk schijnt in mijn leven. Maar dat is natuurlijk geen optie. Dus doe ik wat ik altijd doe: ik zet door. Ik blijf ademhalen. Ik blijf voelen, hoe pijnlijk het ook is. Ik blijf mezelf herinneren aan het feit dat ook dit weer voorbijgaat.
Want uiteindelijk komt er altijd een moment waarop de zon weer opkomt. Waarop afscheid plaatsmaakt voor nieuwe ontmoetingen, verlies plaatsmaakt voor groei en pijn langzaam verandert in kracht. Tot die tijd blijf ik dichtbij mezelf. Want hoe klote het ook voelt, ik weet dat ik op mezelf moet kunnen rekenen.
Reactie plaatsen
Reacties
Zo herkenbaar, ik leef met je mee. Zorg goed ook jezelf en verwen je ook maar eens !
Weet dat ik nooit zal vergeten hoe je mij op een menselijke, zachte, empathisch manier hebt begeleid de periode op Sint lutgardis.
Lieve, knappe Heidi,
Ik vrees dat de meesten onder ons wel eens zo’n overweldigende momenten meemaken waarop de ene ontgoocheling na het andere afscheid elkaar opvolgen. Ook mensen waarvan je nooit dacht dat ze jou zouden laten vallen, doen het toch en dit kan diepe wonden slaan.
Dit is het lot van gevoelige mensen nu eenmaal.. We moeten erdoor maar dit moeten we niet alleen. Ik ben er zeker van dat er zoveel mensen van je houden al uiten ze het daarom niet met zoveel woorden. Weet dat Lilly en mezelf jou altijd met open armen en wat Lilly betreft althans, met kwispelend staartje, zullen ontvangen en gedeelde vreugde dubbele vreugde is net zoals gedeeld verdriet , half verdriet betekent. En wees gerust, wat verteld wordt in Optielt, blijft in Optielt😉 Slaap zacht en droom zoet😘