Liefdesverdriet. Het is alsof je plots meedoet aan een loodzware triatlon, zonder dat je ooit hebt getraind of zelfs maar hebt toegezegd om mee te doen. En toch sta je daar: uitgeput, verward en met een hoofd dat overuren draait. Ik had me niet ingeschreven, maar mijn hart blijkbaar wel.
🏋️♀️ De mentale marathon
Liefdesverdriet is topsport voor je brein. Je probeert de wedstrijd te begrijpen, terwijl je hersenen in een eindeloze analyse-modus schieten: Had ik iets anders moeten doen? Waarom negeert hij me? Was het ooit echt? Elke poging tot ‘loslaten’ voelt alsof je een elastiek uitrekt die genadeloos terugspringt in je gezicht. Rust nemen? Vergeet het maar. Je hoofd blijft kilometers maken, met of zonder toestemming.
💔 Mijn lijf als collateral damage
Niet alleen mijn hoofd doet mee aan deze ongevraagde duursport, mijn lichaam heeft zich er ook zonder pardon in gesmeten. Slapeloze nachten, een hart dat letterlijk pijn doet, spieren die permanent in de ‘vlucht of bevries’-stand staan. Mijn eetlust? Een fluctuerend fenomeen. De ene dag een konijnenmenu van drie hapjes, de andere dag een smachtende behoefte aan alles wat krokant en suikerrijk is. Gelukkig ben ik de laatste tijd intensief bezig met lichaamswerk en zenuwstelselondersteunende voeding. Een half jaar geleden zou deze mentale en fysieke storm me helemaal gecrasht hebben. Maar nu? Nu voel ik dat mijn lichaam, ondanks alles, nog altijd voor me werkt. En dat is winst.
🍏 Wat me (vooral niet) helpt
-
Wat niet helpt: “Gewoon loslaten” (alsof ik een kapotte paraplu ben), “Tijd heelt alles” (ja, maar hoe lang dan?), “Er zijn genoeg vissen in de zee” (ik had net een aquarium ingericht voor die ene vis).
-
Wat wél helpt: lichaamswerk, voeding die mijn zenuwstelsel kalmeert, wandelen, rust nemen en vooral: mezelf niet forceren om ‘er al overheen te zijn’. Ook al is dat de meest uitdagende discipline van deze hele sport.
🧘♀️ Conclusie?
Liefdesverdriet is topsport. Maar gelukkig heb ik mijn eigen team: mijn lichaam, mijn voeding, mijn tools. En misschien, heel misschien, komt er een dag dat ik me weer vrijwillig ‘inschrijf’. Maar vandaag nog even niet. Eerst bekomen van deze ongevraagde ultraloop.
Voor iedereen die ook door een kloteperiode gaat: je bent niet alleen. En nee, je hoeft dit niet meteen te winnen. Soms is het al genoeg om gewoon overeind te blijven.
Reactie plaatsen
Reacties