Het leven is geen sprookje. Toch doen we vaak alsof het dat wel is. We streven naar een “en ze leefden nog lang en gelukkig”-verhaal, compleet met champagnebubbels en Instagramwaardige momenten. Maar zoals Dirk De Wachter het zo treffend zegt: “Het leven is af en toe onvermijdelijk een beetje lastig.” En dat is geen ramp, maar een uitnodiging. Een uitnodiging om de kunst van lastigheden te leren.
Na een gezellige avond vol diepgaande gesprekken – met een uiterst gezellige gesprekspartner – kwam bij mij dit inzicht nog sterker tot leven. Hoe vaak kijken we naar de moeilijkheden van het leven als iets dat er niet zou mogen zijn? Maar het is net in die lastigheden dat we richting vinden en verbinding voelen.
Lastigheden als GPS naar volwassenheid
Als kind lijkt alles mogelijk. Je springt van wolk naar wolk, totdat je ontdekt dat sommige wolken gewoon regen bevatten. “Dat mag niet,” “Dat werkt niet zo,” of simpelweg “Nee.” Elke “ontgoocheling” – een woord dat zo mooi Vlaams klinkt dat je het bijna wilt omarmen – is eigenlijk een klein afscheid. Maar in dat afscheid ligt ook groei. Je ruilt de roze bril in voor een realistischere bril, en geloof het of niet: dat hoeft geen slecht nieuws te zijn.
Hoe vreemd het ook klinkt, het is vaak door onze “ongelukkigheden” dat we leren wat echt belangrijk is. Lastige momenten dwingen ons om keuzes te maken: wie willen we zijn, wat kunnen we dragen, wat laten we los? Als alles altijd van een leien dakje ging, zouden we nooit volwassen keuzes leren maken.
Dirk De Wachter slaat de nagel op de kop: “Dankzij de lastigheid, ontstaat de liefde.” Liefde voor het leven, liefde voor elkaar, liefde voor het imperfecte. Want laten we eerlijk zijn, hoe saai zou het zijn als alles altijd perfect verliep? Liefde en verbinding ontstaan juist omdat we nieuwsgierig blijven naar elkaar, omdat we ons afvragen: “Hoe gaat het écht met jou?” en “Wat betekent dit voor ons?”
Maar… hoe zit het met onze kinderen?
Hier komt de verticale verbinding in het spel. Terwijl wij als volwassenen door onze eigen kleine en grote stormen navigeren, staan onze kinderen daar met hun grote ogen, starend naar ons. Ze kijken, ze voelen, ze spiegelen. En dat is niet altijd gemakkelijk, want of we dat nu fijn vinden of niet: we zijn zelf ook maar mensen die hun weg proberen te vinden.
Toch is het onze taak om hoopvolle hechtingsfiguren te blijven, zelfs als het stormt. Ouders hoeven niet perfect te zijn, maar ze moeten wél beschikbaar zijn. Een veilige haven. Het is die verticale verbinding – de onbreekbare draad tussen ouder en kind – die ervoor zorgt dat kinderen leren: “Het is oké om te falen, want ik ben nog steeds geliefd.”
Zelfs als er barstjes ontstaan in die hechting – en het is niet de vraag of maar wanneer dat gebeurt – kan liefde die barstjes herstellen. Het gaat niet om perfect ouderschap, maar om bewust ouderschap. Niet alleen opvoeden vanuit liefde, maar ook vanuit nieuwsgierigheid naar wie je kinderen zijn, wat hen beweegt, en wat ze nodig hebben om te groeien.
Laat ons de kunst van lastigheden omarmen
Dus nee, het leven is geen sprookje. Het is een aaneenschakeling van groei, verlies, ontgoocheling, en liefde. En dat is oké. Het maakt ons wie we zijn en helpt ons elkaar beter te begrijpen.
En als je denkt dat dit soort gesprekken vanzelf ontstaat, dan moet ik je teleurstellen. De inspiratie voor dit stuk kwam niet zomaar uit de lucht vallen. Het zijn gesprekken in real life – niet via snelle berichtjes op sociale media – die echte verbinding brengen. Het is in die momenten van échte aandacht en nieuwsgierigheid dat we het leven en elkaar beter leren begrijpen.
Dus wees nieuwsgierig. Naar elkaar, naar jezelf, en naar je kinderen. Stel vragen, durf kwetsbaar te zijn, en weet dat elke lastigheid eigenlijk gewoon een richtingaanwijzer is. Want echt, wat zou het leven zijn zonder een beetje "ambetantigheid"?
Het leven hoeft geen perfect feestje te zijn. Laat het maar een goed gesprek zijn – over wolken, barstjes, liefde, en alles daartussenin. In het echte leven, waar de verbinding écht ontstaat.
Reactie plaatsen
Reacties