Als mama van een 17-jarige dochter – een slimme, hardwerkende jongedame die met haar neus in de boeken haar toekomst tegemoet werkt – voel ik tijdens examenperiodes vaak een mengeling van trots en mededogen. Trots, omdat ze zo’n doorzettingsvermogen toont. Mededogen, omdat ik zie hoe ze zichzelf soms voorbijloopt.
Tijdens de examens leeft ze op een soort automatische piloot. Ze is gedisciplineerd, houdt zich strikt aan haar planning, en behoudt haar focus. Ze zorgt er zelfs voor dat de huisgenoten – inclusief haar jongere broer, die soms met zijn typische puberale flair voor chaos zorgt – niet lijden onder haar stress. Alles verloopt volgens een strakke, bijna militaire routine.
Maar dan komt het wachten...
🌑 Het zwarte spook van onzekerheid
Zodra het studeren wegvalt, komt er ruimte. Ruimte om na te denken, om te voelen… en daar sluipt het binnen: het zwarte spook van onzekerheid.
“Wat als ik de dingen verkeerd heb ingeschat?”
“Was dat ene antwoord wel goed genoeg?”
“Heb ik überhaupt wel genoeg gedaan?”
En vooral die ene vraag: Ben ik wel genoeg?
Dit zijn de momenten die mijn moederhart breken. Ik zie een meisje dat zoveel geeft, dat zo goed haar best doet, en dat tegelijkertijd aan zichzelf twijfelt. Ze heeft alle liefde en ruimte om zichzelf te zijn, maar toch kan ik haar niet beschermen tegen deze innerlijke worstelingen. Niet als moeder, en – hoe ironisch ook – zelfs niet als stress- en prikkelregulatiecoach.
💔 De machteloosheid van een moeder
Je zou denken dat ik met mijn achtergrond als coach een magische oplossing heb voor dit soort momenten. Maar de waarheid is dat ik soms net zo machteloos sta als elke andere moeder. Ik wil haar laten zien hoe waardevol ze is, dat haar resultaten niet bepalen wie ze is, en dat ze genoeg is, precies zoals ze nu is.
Maar het voelt alsof woorden tekortschieten. Hoe vaak ik ook zeg: “Je hebt alles gegeven, en dat is wat telt,” ze blijft twijfelen. En ik begrijp dat ook. Want hoeveel volwassenen – inclusief ikzelf – dragen niet diezelfde onzekerheid in zich?
🎢 Wat dit mij leert
Deze periodes leren mij dat discipline en voorbereiding belangrijk zijn, maar dat de échte uitdaging ligt in het omgaan met onzekerheid. Wachten is moeilijk. Je kunt niets meer doen, niets meer veranderen. Het enige dat je kunt doen, is vertrouwen.
En vertrouwen is precies wat ik mijn dochter wil meegeven. Vertrouwen dat ze genoeg heeft gedaan. Vertrouwen dat ze genoeg is, ongeacht de uitkomst.
😊 Een beetje relativeren
Tegelijkertijd probeer ik de situatie wat luchtiger te maken. Als ze zich weer eens zorgen maakt over een “mislukt” examen, herinner ik haar eraan hoe ze vorig jaar exact hetzelfde zei, om vervolgens glansrijk te slagen. “Misschien heb je gewoon een talent om je eigen briljante prestaties te onderschatten,” zeg ik dan met een knipoog.
Ze rolt met haar ogen, natuurlijk. Want dat doen pubers. Maar ik zie ook een kleine glimlach. En die glimlach is voor mij genoeg om te weten dat ze mijn woorden ergens toch hoort, al geeft ze het niet toe.
✨ Voor alle moeders (en absoluut ook vaders)
Als ouder kun je je kinderen veel meegeven: liefde, steun, structuur. Maar uiteindelijk moeten ze hun eigen weg vinden in het omgaan met onzekerheid en zelftwijfel. Het is een proces, eentje dat niet altijd makkelijk is – voor hen én voor ons.
En misschien is dat ook de les: dat we er simpelweg zijn. Niet met perfecte oplossingen, maar met een luisterend oor, een bemoedigend woord, en vooral met een onvoorwaardelijke aanwezigheid. Dat is de grootste troost die we kunnen bieden.
En jij? Hoe ga jij om met de onzekerheden van je kinderen (of die van jezelf)? Deel het met me, ik ben benieuwd naar jouw ervaringen. 😊
Reactie plaatsen
Reacties