Het is de laatste tijd flink onrustig in het land. Het onderwijs staakt. Het openbaar vervoer staakt. Met alle begrip, echt waar. Maar terwijl ik in de file sta (want, geen bus 🚌), of reeds voor de aanvang van mijn shift een maaltijd heb voorbereid voor mijn kinderen omdat de school gesloten is, kan ik het niet helpen om me af te vragen: hoe zit het met de zorg? 🏥
Zorg: het werkpaard zonder rustdag
Het systeem teert al jaren op de tomeloze verantwoordelijkheidszin van zorgverleners. Wij laten onze zorgvragers nu eenmaal niet in de steek. Je kunt als zorgverlener moeilijk een bordje op de deur hangen: “Vandaag gesloten wegens staking. Morgen hopelijk weer beter.” 😅
Maar dat betekent niet dat er in de zorg niets misloopt. Integendeel. Werkdruk die blijft stijgen, administratieve rompslomp die het werk overneemt, en vacatures die al zo lang openstaan dat ze bijna met pensioen mogen. Het water staat ons aan de lippen, en toch blijven we zwemmen. 🏊♀️
Een job met een gouden randje?
Tijdens corona werden we overladen met applaus 👏, warme woorden en beloften. “Jullie zijn helden!” hoorden we. En dat deed goed, even. Maar applaus lost geen personeelstekorten op. Held zijn is leuk, maar een werkbaar rooster is nóg beter. ✅
Intussen is er weinig veranderd. Registraties en administratie hebben prioriteit boven écht zorg verlenen. En laten we eerlijk zijn: het werk dat wij doen, kiezen we met hart en ziel ❤️, niet voor de papierwinkel. Maar als de job blijft veranderen in iets waarvoor niemand zich heeft aangemeld, hoe maken we dan de volgende generatie warm om dit vak te kiezen?
Waarom vier jaar studeren?
De zorg trekt steeds minder studenten aan. Vier jaar studeren voor een bachelor voelt als een lange weg 🕒, zeker als je hoort dat je na je diploma vooral wordt ingezet op... administratie. Het romantische idee van mensen écht helpen, wordt vaak overschaduwd door de realiteit van eindeloze formulieren en spreadsheets. 📋
En hoe zit het met de chronische zorg? Die krijgt vaak nóg minder aandacht. Geen actie, geen spectaculaire genezingen, weinig status. Maar elke kleine verandering daar maakt een wereld van verschil. 🌟 En toch blijven jonge mensen weg. Begrijpelijk, maar hartverscheurend. 💔
Hoe kan iedereen binnen de zorgorganisatie de beste versie van zichzelf zijn?
Niet voor 1 dag, of een bepaalde periode. Maar op een duurzame manier.
Want eventjes hard gas geven kan iedereen. Doen alsof een bepaalde situatie je niet raakt of de schuld op de ander steken, ook. Op een gezonde, houdbare manier omgaan met je eigen stress, boosheid of angst, is heel wat moeilijker. Zeker in contact met de ander.
De hamvraag: wie zorgt er voor de zorg?
Het is geen klaagzang, echt niet. Het is een kritische bedenking. Want terwijl andere sectoren het recht hebben om even stil te staan, lijkt dat in de zorg ondenkbaar. Toch vraag ik me soms af: hoe lang kunnen we blijven rennen zonder een keer te vallen? 🏃♀️💨
Misschien is het tijd om niet alleen te applaudisseren voor de zorg, maar écht te zorgen voor de zorg. Zodat we kunnen blijven doen waar we goed in zijn: mensen helpen, zonder dat we onszelf verliezen. 🌈
Hoe kijk jij hiernaar?
Wat vind jij dat er nodig is om de zorg aantrekkelijk en werkbaar te houden? En hoe zorgen we ervoor dat de zorg niet ten onder gaat aan de verantwoordelijkheidszin van de mensen die haar draaiend houden? 🤔
Reactie plaatsen
Reacties