Te laat met mijn blog… omdat ik ziek was

Tot de spierpijnen werden gevolgd door een verkoudheid om u tegen te zeggen. Zo eentje waarbij je koortsig onder een flanellen deken ligt bij 25 graden buitentemperatuur. Een pandemisch tafereel op zich.

Ik had nooit gedacht dat ik zoveel slijm kon stockeren — in mijn neus, mijn longen, werkelijk overal. Shara (de hond) deed nog een poging om de blaaskapel te overstemmen, maar zelfs zij moest zich gewonnen geven. Slapen leek het enige dat nog functioneerde: slapen, slapen, en tussendoor… slapen. En terwijl ik stilaan voelde dat “the beast” de strijd aan het verliezen was, wist ik ook: mijn strijd is nog niet gestreden.

Want ik ben HSP, en die hebben nou eenmaal een naverwerkingstraject van jewelste. Na die ellendige dagen waarin zelfmedelijden en snotzakdoeken de boventoon voerden, wachtte mij nog de migraine. Gewoon, omdat mijn lijf nog even wilde natrillen van de ellende. Dus hield ik nog 72 uur extra vol. Maar daarna komt nog het volgende: de post-ziekte-zelfmedelijden-afkickperiode. Je kent het wel: het moment waarop ik besef dat ik in een vreemd soort slachtofferrol terecht ben gekomen omdat niemand me de afgelopen dagen heeft komen vertroetelen. En de twijfel die volgt: ben ik zielig omdat ik geen zorg kreeg, of is het stiekem toch wel even fijn dat ik zelf niemand hoefde te verzorgen?

En dan, als klap op de vuurpijl, het uitstelgedrag. Want nadat ik dagenlang niets anders gedaan heb dan slapen, mijn ziel beklagen en pepermuntsnoepjes consumeren alsof het een volwaardige maaltijd was, moet ik weer in actie komen. En geloof me, de drempel voelt momenteel hoger dan de Mont Blanc.

Dus ja, te laat met mijn blog. Maar hé, ik leef nog. En dat is op dit moment al een hele prestatie. Nog even die laatste restjes 'beest' uitzweten, en dan kom ik er weer aan. Als herboren, of iets wat daar op lijkt.