Sommigen vragen me: "Heidi, wat is dat nu dat lichaamsgericht werken waar jij het over hebt? Is dat yoga of mediteren of wat is dat eigenlijk?". Wel, ik probeer het je uit te leggen. Want als INFJ en HSP (maar uiteraard ook zonder deze labeltjes!) lichaamsgericht met je emoties aan de slag gaan... klinkt alsof je gaat kamperen met je ziel: spannend, intens, en eerlijk gezegd soms knap ongemakkelijk.
Het leven vanuit je hoofd voelt veilig. Je kunt alles analyseren, doorgronden, beredeneren — heerlijk overzichtelijk. Maar dan, ergens tussen rationeel verklaren en alles perfect willen begrijpen, komt dat moment waarop je beseft: mijn lijf praat óók. En als je dan ineens niet alleen voelt dat je boos bent, maar die boosheid daadwerkelijk ergens tussen je maag en je middenrif voelt knijpen — tsja, dat is even andere koek.
Ik zou willen zeggen dat lichaamsgericht werken voelt als een serene yogasessie waarin je zachtjes je emoties loslaat. Maar nee. Denk eerder aan een rollercoaster: van krampachtige fight/flight-energie tot momenten waarop je denkt: "Waarom ben ik in vredesnaam aan dit circus begonnen?" Het is alsof je jarenlang netjes al je gevoelens hebt opgeslagen in een netjes gelabeld archiefkastje, en ineens trekt iemand alle lades tegelijk open.
En ja, het is soms klote. Echt waar. Dat pure, rauwe gevoel, alsof je een open zenuw aanraakt — niet fijn. Maar de momenten waarop je ineens wél in verbinding bent met je lijf, wanneer spanning letterlijk van je afglijdt, wanneer je voelt dat je ruimte maakt voor jezelf — die zijn goud waard.
Het is niet altijd mooi, soms ronduit chaotisch, maar het zorgt er wél voor dat je niet alleen vanuit je hoofd leeft. Want soms is je lichaam simpelweg de enige die écht eerlijk durft te zeggen wat er aan de hand is. En ja, dat verdient soms een vloek en een traan. Maar uiteindelijk leer je dat juist dat intense gevoel laat zien dat je aan het loslaten bent. En dat... dat is toch eigenlijk precies wat je wilde bereiken, toch?
Kort samengevat: lichaamsgericht werken, is jezelf uit je hoofd sleuren, je lijf aan het woord laten en hopen dat je emoties niet meteen een samba inzetten. Soms ga je vol in de ring met je eigen weerstand, soms ontdek je onverwacht een zuchtje rust. Hoe dan ook: het is zweten, vloeken en uiteindelijk toch opgelucht ademhalen. Lichaamsgericht werken, is jezelf uitnodigen om even uit je hoofd te stappen, je lijf het woord te geven en de chaos die volgt liefdevol te omarmen. Soms met een traan, soms met een lach, maar altijd met een beetje meer ruimte in je hoofd én je hart.
Ik mocht dit alles ‘aan den lijve’ ondervinden tijdens een intense opleiding bij Coach Clinic — met als kers op de taart een training van niemand minder dan Luis Mojica himself. Een ervaring die nog even nazindert (en ja, ook letterlijk!).
Reactie plaatsen
Reacties