Er zijn van die momenten waarop je de krant leest, een ministeriële uitspraak hoort en denkt: “Joeng, dàt meen je nu toch niet?”
Zo’n moment had ik dus vorige week. Zuhal Demir – onze kersverse minister van Onderwijs – had een lumineus plan: kleuteronderwijs moet strenger, prestatiegerichter, meetbaarder. Alsof je peuters met een puntenboekje tot beter gedrag of sneller leren dwingt.
Een kleuter.
Met een rapport.
Laat dat even binnenkomen.
Misschien kunnen we ze ineens ook al een groeigesprek geven? “Timmy, je bent vier, je scoort onvoldoende op executieve functies. Als je in het tweede trimester niet verbetert in ‘impulscontrole’ en ‘werkhouding’, vrees ik voor je kans op een A-attest in het eerste leerjaar.”
🙄
Wat ík onze kinderen zou gunnen?
Laat kinderen gewoon… kinderen zijn.
Laat ze spelen, ontdekken, bewegen, voelen.
Laat hen leren wat innerlijke rust betekent. Laat hen voelen waar hun grenzen liggen, waar hun kracht zit.
Laat hen huilen als dat nodig is en leren hoe ze zichzelf weer tot rust brengen. Want co-regulatie leer je niet uit een boek, maar op een schoot.
En als je dan tóch iets wilt 'inhameren', waarom dan niet:
🧠 De kracht van ademhaling?
👐 Het belang van lichaamsbewustzijn?
💛 Hoe je emoties in je lijf voelt en wat je ermee kan?
Dat noem ik pas levensbelangrijke leerdoelen.
Laten we eerlijk zijn.
Een vierjarige die met stiften een muur versiert, leert óók.
Een kind dat zich verveelt, ontwikkelt zijn fantasie.
Een kleuter die niet stilzit, is niet ‘onhandelbaar’, maar leeft nog vanuit z’n lijf in plaats van z’n hoofd.
Maar nee hoor. We gooien liever termen als ‘prestatiedruk’ en ‘schoolrijpheid’ op tafel.
Misschien is het tijd dat we zélf opnieuw leren wat écht rijp is. (Spoiler: dat is niet een kind met een vol agenda en een stickerkaart vol vinkjes.)
Zullen we het dan maar zo samenvatten?
Als we zó hard inzetten op ‘meetbare’ prestaties, lopen we het risico het onmeetbare – en o zo waardevolle – compleet uit het oog te verliezen.
En dan eindigen we straks met een generatie die vlot kan tellen tot 100, maar geen idee heeft wat hun eigen lichaam hen probeert te vertellen.
Dat kunnen we beter.
Voor onze kinderen.
Voor hun toekomst.
En ja, voor onze samenleving ook.
En voor wie denkt: "Dat zijn zo van die wollige dingen"...
Weet: de wetenschap haalt ons stilaan in.
Lichaamsgericht werken, nervous system regulation, SEL (social emotional learning)…
Het is geen zweverige poëzie. Het is essentie.
Want kinderen die zich veilig voelen en zichzelf begrijpen, presteren later net beter.
Dus misschien moeten we eerst de fundamenten leggen, vóór we rapportjes beginnen uitdelen.
Dus ja, geef kleuters een kans. Geen rapport. Geef ze ruimte. Geen rubrics. Laat hun lijf spreken vóór je het wil temmen. Want wat we vandaag aanleren onder druk, komt morgen onder spanning terug. En als we niet opletten, kweken we geen sterke volwassenen, maar kleine burn-outs in wording – met een turnpantoffel aan en een fluovestje om.
En oh ja, minister… mocht u dit lezen: misschien zelf eens wat lichaamswerk proberen? Kwestie van dat hoofd en lijf weer wat op één lijn te krijgen.
Reactie plaatsen
Reacties