Je moet jezelf helen (zeggen ze)...

Maar wat als het niet lukt?
Wat als je wél je best doet — met je hart, je hoop, je tranen op tijd — en je toch blijft hangen in dat verdomde gevoel dat wie je bent altijd net een beetje teveel is?
Of nooit helemaal genoeg?

Het overviel me niet in een meditatie. Ook niet op een stilteretraite. Maar terwijl ik aan het kuisen was (niets zo confronterend als poetsen op het verkeerde moment), kwam er plots een rare mix in m’n lijf: intens verdriet én opluchting. Alsof iets loskwam wat al veel te lang vastzat.

En eigenlijk… wist ik al waar het vandaan kwam.
Ik had de dagen ervoor een ontmoeting die iets raakte in mij. Iets dat ik lang heb proberen verstoppen onder zelfredzaamheid, zelfhulpstrategieën en de kunst van het “ik trek m’n plan wel”.
Maar deze keer voelde ik: iemand ziet het. Voelt het. Durft het aan.
Niet omdat ik het perfect uitleg. Niet omdat ik klein blijf.
Gewoon, omdat het mag bestaan. Omdat ík mag bestaan — in mijn zachtheid én intensiteit.

En toen besefte ik:
Misschien had ik dit stuk niet kunnen helen in mijn eentje.
Misschien had ik iemand anders nodig. Niet om me te redden. Niet om alles op te lossen.
Maar gewoon… om te blijven.
Om te zeggen: “Zo mag jij zijn.”
Zonder handleiding. Zonder dat ik mezelf moest minimaliseren of mooier moest voordoen.

En plots voelde mijn lijf iets wat ik al lang niet meer gevoeld had: ruimte.
Adem.
En ja, de tranen kwamen ook. Want het is rouw én herstel, in één klap.
Mijn zenuwstelsel wist het al voor mijn hoofd het kon begrijpen: dit is geen kleinigheid.
Dit is een innerlijk keerpunt.

Het vraagt moed om jezelf aan te kijken. Maar soms vraagt het nog méér moed om iemand anders toe te laten.
En ja, daar ben ik nog steeds van onder de voet.
Maar vooral dankbaar.
Want helen… dat hoeft niet altijd alleen.