Je zou denken: vakantie! Zon, rust, samen zijn, traagheid. En ja hoor — die dingen zijn er. Maar als alleenstaande ouder van twee pubers voelt het soms toch nét iets anders aan. Meer als een stageweek voor je zenuwstelsel. Of een meerdaags parcours vol verborgen hindernissen. En nee, ik had me niet vrijwillig ingeschreven 😅.
Act 1: De voorbereiding
We gingen naar de Ardense bossen. Ik droomde van eindeloze wandelingen in het groen, stilte tussen de bomen, voeten die ritmisch de aarde raken. Mijn kinderen droomden van... nou ja, iets anders.
Eentje leeft op als er een vislijn in de buurt is. De ander is vooral fan van er gewoon zijn, liefst met een boek of podcast in de hangmat. En ik? Ik wil herinneringen maken. Liefst warme, gezellige. Maar ook niet forceren, want dan krijg je puberogen die harder draaien dan de carrousel op de kermis.
Dus ja, ik plan. Maar met nuance. En hopen dat het universum wat meewerkt.
Act 2: Ter plaatse
En dan sta je daar. In het bos. Eén kind vraagt hoeveel kilometer het nog is, terwijl je nog niet goed weet waarheen je eigenlijk wandelt. De ander probeert zijn visgerief in een rugzak te frommelen naast het lunchpakket. Jij denkt: adem in, adem uit — en dat is nog vóór de eerste heuvel.
Op het moment zelf voelt het soms als ploegen door modder. Maar dan gebeurt er iets onverwacht zachts: een opmerking die blijft hangen. Een spontane lach. Een puber die zelf iets deelt. En plots voelt je systeem: hier mag ik zijn. Niet alleen als mama, maar ook als mens.
Act 3: De ontspanning... en de emotionele reset
Wanneer het eindelijk rustiger wordt — misschien net dat moment waarop iedereen z’n eigen plekje heeft gevonden (boek, hengel, wandelpad) — komt het gevoel binnen. Soms als een zucht, soms als een traan. Want je merkt pas dan hoe gespannen je lijf al die dagen was. En hoe weinig ruimte je jezelf gunde.
Het is verwarrend: je bent op vakantie, en toch moet je systeem nog afkicken van alle “moetens”. Het is pas als je niet meer hoeft, dat je voelt hoeveel je al die tijd droeg.
Act 4: Het perspectief
Er zijn momenten waarop je denkt: Was dit nu ontspanning of een endurance-test voor mijn zenuwstelsel?
Maar er zijn evengoed momenten waarop je beseft: het hoeft niet perfect te zijn om waardevol te zijn.
Dus ja, er was gemopper. En nee, niet iedereen vond wandelen ‘fantastisch’. Maar we waren samen. Er was gedeelde stilte, gedeelde ergernis en gedeelde chips. En daar zit ook iets moois in.
PS: Laat je niet wijsmaken dat vakantie vanzelf ontspanning betekent. Soms is het gewoon trainen in het bijstellen van verwachtingen — met een vleug zelfrelativering, een stevige portie liefde en, als je geluk hebt, een kind dat zegt: “Dat was eigenlijk wel leuk, mama.”
Reactie plaatsen
Reacties
Blij dat je toch hebt kkunnen ontspannen…