Er was een tijd dat ik dacht dat lichamelijk contact vooral lastig was.
Niet omdat ik mensen niet graag had, maar omdat mijn zenuwstelsel altijd aan stond.
Aanraking voelde dan niet als steun, maar als nóg een prikkel erbij.
En dus riep ik van de daken: “Blijf van mijn lijf.”
En ik meende het.
Dacht ik.
Wat ik toen niet wist: mijn lijf hoorde me wél… en nam me bloedserieus.
Het zette zijn poorten potdicht. Geen knuffels, geen leun-momentjes, geen warme hand op mijn schouder.
Je zou kunnen zeggen: mijn lijf zette een bordje neer met “gesloten wegens verbouwing”.
En geloof me: dat bordje bleef héél lang hangen.
We zijn gemaakt om aangeraakt te worden
Ons lijf is niet gebouwd voor isolement.
Een knuffel, een arm om je heen, zelfs een handdruk — het zijn allemaal signalen voor je zenuwstelsel: je bent veilig.
Die aanraking maakt oxytocine vrij, laat je hartslag dalen, en geeft je hersenen dat zachte ahhh-gevoel.
Niet alleen leuk, maar noodzakelijk.
Voor HSP’s is dat dubbel.
Want ja: het kan overweldigend zijn als het niet goed voelt.
Maar als het wél goed voelt? Dan is het alsof je eindelijk even mag leunen… zonder dat de wereld ondertussen vraagt of je “even snel” ook nog de vaat kan doen.
Van afweren naar toelaten
Het heeft mij jaren gekost om weer te leren dat aanraking geen bedreiging hoeft te zijn.
Dat ik mag kiezen wie me aanraakt.
Dat ik mijn grenzen mag voelen én aangeven, zonder in de kramp te schieten.
En dat er zelfs mensen bestaan bij wie mijn lijf spontaan zegt: “Ja, jij mag dichterbij.”
Dat is geen kleinigheid. Dat is herstel.
Niet alleen voor mijn hoofd, maar ook voor dat lijf dat zolang dacht dat het er alleen voor stond.
En soms… betrap ik mezelf er zelfs op dat ik zelf de eerste stap zet.
(En nee, daar stond vroeger géén handleiding voor in mijn kast.)
Mijn pleidooi
We lachen vaak over huidhonger, doen alsof het een luxeprobleem is.
Maar het is net zo basaal als eten en slapen.
En nee, dat betekent niet dat je iedereen moet knuffelen.
Het betekent wél dat je eerlijk mag kijken naar wat je systeem nodig heeft.
En misschien ook: dat je jezelf toestemming geeft om aan te raken én aangeraakt te worden… als het veilig voelt.
Want soms begint helen niet in je hoofd.
Soms begint het in een omhelzing.
En heel soms… begint het met het opzij schuiven van dat denkbeeldige bordje: “gesloten wegens verbouwing.”
Reactie plaatsen
Reacties