De voorbije week werd ik opnieuw geconfronteerd met een realiteit die me raakt: coaching is niet voor iedereen financieel haalbaar. En dat wringt, want net mensen die vastlopen in een burn-out, hebben vaak het meest nood aan duurzame begeleiding.
Burn-out is géén luxeprobleem. Het is ook geen dipje dat je even kan wegslapen of met een pilletje kan oplossen. Het is een zenuwstelsel dat te lang in overdrive heeft gedraaid, waardoor het automatisch overschakelt naar spaarstand. Alsof je lichaam zegt: “Stop. Tot hier en niet verder.”
Zenuwstelsel-gewijs betekent het vaak dit: je sympathische systeem (dat je normaal gezien in beweging zet) heeft te lang op het gaspedaal gestaan. Je dorsale systeem (freeze, stilvallen) neemt over. Resultaat? Uitputting, mist in je hoofd, geen fut meer om zelfs de kleinste taken aan te vatten. En tegelijk een lijf dat op scherp blijft staan bij elk klein signaal. Dat is geen falen. Dat is biologie.
En daar wringt het schoentje. Want ons systeem geeft zélf aan dat er herbekeken moet worden hoe we leven, werken, rust nemen. Alleen... wie helpt je dat opnieuw opbouwen? Coaching kan daar een cruciale rol in spelen, maar is niet voor iedereen bereikbaar.
Misschien helpt een metafoor om het duidelijk te maken. Burn-out is geen lege batterij die je gewoon in het stopcontact steekt om opnieuw op te laden. Het is een batterij waarvan de bedrading versleten is en waarvan het hele systeem herbekeken moet worden. Je kan er een nachtje extra slaap tegenaan gooien (en dat helpt soms een beetje), maar zonder nieuwe bedrading val je telkens opnieuw uit.
Daarom doet het me pijn om te zien dat de toegang tot begeleiding zo ongelijk verdeeld is. Want preventie, mildheid en herstelstrategieën zouden geen luxe mogen zijn. Het gaat niet over “sneller terug aan het werk”, maar over leren hoe je jezelf duurzaam kan dragen in een maatschappij die zelden stilstaat.
🌱 En misschien moeten we onszelf wat vaker de vraag stellen: hoe zouden we met ons eigen zenuwstelsel omgaan, als we er evenveel zorg en liefde aan gaven als aan onze job, ons gezin of onze prestaties?
Reactie plaatsen
Reacties