Septemberblues, winterblues, zomerblues… het maakt eigenlijk niet uit welk label je erop plakt. Soms voelt het gewoon als blues, punt.
Mijn hoofd weet nochtans hoe het werkt: dagen die korter worden, schakelen van vakantie naar routine, het zenuwstelsel dat sputtert bij elke overgang. Logisch. Verklaarbaar. Herkenbaar.
Maar eerlijk? Het voelt helemaal niet logisch. Het voelt gewoon zwaar. Alsof mijn lijf en hoofd samen een marathon lopen zonder ooit te vragen of ik wel getraind had. (En geloof me: ik heb zelfs geen sportkledij in de was liggen.)
En dat is het lastige met blues: je kan honderd verklaringen bedenken, maar dat maakt het gevoel niet lichter. Het maakt dat je blijft zoeken naar waarom, terwijl je systeem eigenlijk alleen maar zegt: “Het is te veel. Ik ben moe.”
Ik merk hoe ik mezelf dan niet meer helemaal serieus neem. Alsof ik streng denk: “Komaan, Heidi, je weet toch hoe dit werkt. Zet een anker, neem een pauze, reguleer dat zenuwstelsel.” En tegelijk voel ik: weten is één ding. Erdoor gaan, dat is een ander verhaal.
Misschien is dat wel de kern van blues, in welke maand dan ook: dat het je confronteert met je eigen kwetsbaarheid. Dat het mildheid vraagt, ook al roept alles in je om “je best te doen”.
Dus deze keer geen tips, geen 5-stappenplan, geen zogezegd vrolijk slot. Gewoon dit: soms is het donkerder. En soms helpt het om dat gewoon te benoemen, hardop, zodat het niet alleen in je hoofd blijft malen.
En intussen hou ik me vast aan kleine lichtpuntjes — een kop thee die écht lekker smaakt, een wandeling die mijn hoofd even stil maakt, of gewoon een flard muziek die toevallig op het juiste moment speelt. Ze lossen de blues niet op, maar ze geven me net genoeg draagkracht om te blijven staan.
👉 En jij? Hoe ervaar jij september: als een frisse start, een melancholische dip, of een beetje van allebei?
Reactie plaatsen
Reacties