Je zou denken dat een stress- en prikkelregulatiecoach altijd in flow leeft.
Rustig ademend, met een soepel zenuwstelsel en een hoofd vol inspiratie.
Wel… think again.
De waarheid? Mijn hoofd lijkt de laatste tijd meer op een slecht geordend bureaublad:
alle tabbladen open, geen idee waar het geluid vandaan komt.
Ik had nochtans grootse plannen voor deze week.
Waaronder een nieuwe blog, inspirerend, misschien zelfs wat poëtisch.
Maar tussen cliënten begeleiden, mijn job in de zorg, sociale verplichtingen en mijn lijf dat zachtjes “pauze” fluistert,
was er één iemand die over het hoofd werd gezien: ikzelf.
En toen kwam het weekend.
De welverdiende rust zou me de tijd geven om te schrijven, dacht ik.
Alleen had mijn inspiratie andere plannen.
Dan maar een wandeling in het bos,
met mijn lief, iets te laat vertrokken,
en nét iets te veel bankjes onderweg. 🌳💛
Het werd donker tegen dat we weer uit het bos waren,
maar mijn hoofd voelde lichter dan het in weken had gedaan.
Dus zat ik daar later: laptop open, brein leeg, hart vol.
Niet bepaald de ideale schrijfsituatie.
MAAR... wél de perfecte herinnering aan wat ik cliënten zelf zo vaak vertel:
het zenuwstelsel heeft ritme nodig. Actie én rust. Inademen én uitblazen.
Soms is geen blog schrijven óók reguleren.
Dus nee, ik heb deze week geen wereldschokkend inzicht.
Geen nieuwe theorie over stress, prikkels of trauma.
Alleen dit: zelfs coaches hebben een stekker.
En af en toe moet die er gewoon even uit.
Wie weet komt mijn inspiratie dan vanzelf terug —
uitgerust, met modder aan haar schoenen
en een glimlach die ruikt naar boslucht. 🌿😅
Reactie plaatsen
Reacties