Er zijn mensen die hun verjaardag aankondigen alsof het een nationale feestdag is.
En er zijn mensen zoals ik.
Die stilletjes hopen dat niemand het weet — maar tegelijk toch een beetje teleurgesteld zijn als niemand eraan denkt.
Jawel, ik behoor tot de categorie: vier gerust, maar zonder lawaai.
Geen verrassingsfeestjes, geen ballonnen, en als het even kan ook geen “Speech! Speech!”.
Ik krijg er instant kortsluiting van.
En dat is eigenlijk niet omdat ik niet wil verjaren. Integendeel — ik ben dankbaar dat ik elk jaar opnieuw mag bijtellen.
Maar het gaat om dat gezien worden in de spotlight.
Dat moment waarop alle ogen op je gericht zijn, en je iets leuks of ontroerends verwacht wordt te zeggen,
terwijl je zenuwstelsel fluistert: “Vlucht, Heidi, vlucht.”
Toch verlang ik er elk jaar ook een beetje naar om gezien te worden.
Om dat kleine teken van aandacht, dat warme berichtje, dat iemand eraan dacht.
Niet groot. Niet luid. Gewoon oprecht.
En zo zit ik dus elk jaar weer in dat interne gevecht tussen laat me gerust en denk aan mij alsjeblieft.
Een soort van verjaardagsschizofrenie, zeg maar.
Zenuwstelselgewijs is het zelfs verklaarbaar: aandacht triggert.
Je systeem ervaart ‘bekeken worden’ als iets spannend — want ergens diep vanbinnen ligt de angst dat wat zichtbaar is, ook beoordeeld kan worden.
Tegelijk snakt je lijf naar verbinding.
En dus word je, kort gezegd, heen en weer geslingerd tussen willen verdwijnen en willen omhelst worden.
Misschien is dat ook gewoon wat ouder worden betekent:
elke keer een laagje dieper zakken in zelfinzicht, mildheid en relativering.
Durven toegeven dat je tegenstrijdig bent — en dat dat helemaal oké is.
Dus dit jaar vierde ik mijn verjaardag weer op mijn manier.
Geen feestje, geen confetti, geen taart (oké, misschien toch een stukje). 🍰
Maar wel dankbaarheid. Voor de mensen die blijven, voor wie stilletjes aan me dacht,
en voor mijn zenuwstelsel dat — ondanks alles — elk jaar een beetje beter leert dat gezien worden niet gevaarlijk is.
Reactie plaatsen
Reacties