Elk jaar opnieuw.
Dat moment waarop de klok een uurtje teruggaat en ik denk: “Ha, extra slaap!”
Tot ik de dag erna om 17u al het gevoel heb dat ik dringend in pyjama moet, een dekentje over me wil trekken en het liefst tot april wil overwinteren.
Mijn brein weet nochtans dat het maar een uurtje is.
Maar mijn lijf... mijn lijf denkt dat we in een grot moeten kruipen met een voorraad thee en soep.
Het winteruur en ik: we hebben een haat-liefdeverhouding.
Enerzijds snap ik het — de natuur doet het ons voor. Alles mag trager, stiller, dieper.
De bomen laten los wat niet meer dient. De dieren trekken zich terug.
De natuur wintert.
Maar wij, mensen? Wij doen gewoon verder.
Alsof dat uurtje minder licht géén effect heeft.
Alsof we niet allemaal een beetje neigen naar winterslaap, maar dan met een agenda vol vergaderingen.
Zenuwstelselgewijs is het eigenlijk heel logisch.
Minder daglicht betekent minder energie, minder serotonine, en dus meer nood aan rust en herstel.
Alleen, onze maatschappij is niet echt gemaakt op vertragen.
En dus wringt het. Je systeem zegt: “rustig aan”, terwijl je to-dolijst roept: “doorzetten!”.
Ik voel die spanning elk jaar opnieuw.
Een soort collectieve winterdip die eraan komt, nog voor hij goed en wel begonnen is.
En tegelijk ook wat angst: gaat dit weer wegen op mijn gemoed?
Maar als ik eerlijk ben, zit daar ook iets moois in.
Want de natuur maakt van de donkerte geen vijand.
Ze gebruikt ze om te herstellen, te wortelen, te herbronnen.
Misschien is dat net wat we allemaal wat vaker zouden mogen doen.
Niet vechten tegen de donkere maanden, maar er ons een beetje in nestelen.
Dus dit jaar ga ik proberen het anders aan te pakken.
Meer kaarsen, minder schuldgevoel over vroeg in bed kruipen.
Meer wandelen overdag, minder forceren ’s avonds.
En als iemand vraagt waarom ik om 20u al in mijn pyjama zit, zeg ik gewoon:
“Mijn zenuwstelsel zit op winteruur.” 🕯️😅
Reactie plaatsen
Reacties