Er zijn van die periodes waarin ik mezelf betrap op het willen oplossen van het leven zelf. Alsof ik met een goed gesprek, een plan en wat gezond verstand alles terug in balans kan brengen — bij mezelf, bij anderen, bij het universum als het even kan.
En eerlijk? Soms lukt dat. Tot het niet meer lukt.
Want de illusie van controle is een hardnekkige. Bij mensen uit onze naaste kring, zorgvragers als je in de zorg staat, ...
Dan lijkt “loslaten” ineens iets voor boeddhistische monniken met een betere meditatiehouding dan ik ooit zal hebben.
Ik weet hoe het werkt, hoor. Zenuwstelselgewijs is het zelfs logisch: als we iemand zien lijden, gaat ons systeem in actie. Ons brein denkt: “Als ik iets doe, voelt dit minder machteloos.” Dus we doen. We praten, helpen, zoeken oplossingen, analyseren, dragen mee.
Tot we zelf krom lopen van het gewicht dat eigenlijk niet van ons is.
En ergens onderweg merk je: het is niet de ander die ik probeer te redden, het is mijn eigen onmacht die ik niet kan verdragen.
Want stilstaan bij machteloosheid… dat voelt als verdrinken. En dus blijf je peddelen.
Maar hoe harder je peddelt, hoe meer golven je maakt.
En pas wanneer je even ophoudt met spartelen, merk je dat het water je eigenlijk ook gewoon draagt.
De realiteit is: er zijn processen die niet van ons zijn om te versnellen.
We kunnen iemand nabij zijn, maar niet sturen. We kunnen luisteren, maar niet overnemen. We kunnen liefde geven, maar niet het pad lopen dat de ander te gaan heeft.
Dat klinkt zo mooi in theorie. Tot je er middenin zit — en merkt hoe je brein en hart daar elk hun eigen handleiding op nahouden.
Mijn hoofd zegt dan: “Je weet dit allemaal, komaan, laat los.”
Mijn hart antwoordt: “Ja, maar wat als ik het fout loslaat?”
En daar zit ik dan: ergens tussen weten en voelen, met een kop thee en een zenuwstelsel dat duidelijk nog wat oefent in overgave.
Misschien is dat ook wat groei is: niet het volledig loslaten, maar het zacht leren vasthouden — zonder te knijpen.
Vertrouwen dat wat moet gebeuren, zijn weg wel vindt.
Zelfs als dat even niet jouw weg is.
Reactie plaatsen
Reacties