Ik zeg het wel vaker met een knipoog:
ik bén sociaal, maar met een handleiding.
Mensen die me kennen via mijn werk kijken dan meestal verbaasd.
“Jij? Jij praat toch makkelijk met iedereen? Je geeft lezingen, begeleidt mensen, bent super empathisch!”
En dat klopt allemaal.
Alleen heeft niemand me ooit gevraagd of ik er na afloop nog iets van overhoud. 😬
Wel, laat me je meenemen in wat er zich achter de schermen van zo’n zenuwstelsel afspeelt.
Er is een verschil tussen sociaal zijn en sociaal opladen.
Ik bén sociaal. Ik hou van echte gesprekken, van verbinding, van mensen die écht aanwezig zijn.
Maar ik laad er niet per se van op.
Integendeel: hoe voller de ruimte, hoe luider de muziek, hoe meer oppervlakkig geroezemoes —
hoe sneller mijn systeem zegt: “dit is te veel prikkelgeluid, te weinig mensentaal.”
En nee, dat betekent niet dat ik verlegen of bang ben.
Ik ben niet nerveus om te gaan, ik ben alleen moe als het voorbij is.
Een beetje zoals een batterij die met elke prikkel een procentje zakt,
tot je op een gegeven moment op het mentale equivalent van 2% zit en dringend een oplader zoekt. 🔋
Sommige mensen denken dat ik overdrijf.
Dat ik gewoon “teveel nadenk” of “het me niet zo moet aantrekken”.
Maar wat ze niet zien, is dat mijn systeem tijdens zo’n moment op volle toeren draait:
het scannen van gezichten, het aanvoelen van stemmingen, het oppikken van spanningen,
het bewust en onbewust afstemmen op iedereen in de ruimte.
En dat allemaal terwijl ik nog probeer om ook iets zinnigs te zeggen.
Dat is geen angst. Dat is pure sensorische arbeid.
En hoewel ik het goed kan — want oefening baart kunst — blijft het energie kosten.
Dus nee, ik ben niet asociaal.
Ik ben gewoon selectief sociaal.
Ik kies liever voor één oprechte babbel dan voor tien koetjes-en-kalfjesconversaties.
En geef me een wandeling met één goed mens boven een gala met honderd vage kennissen,
altijd en overal.
Mensen fronsen daar soms bij.
Ze zien iemand die in haar werk met mensen bezig is,
en begrijpen niet dat ik na een etentje soms letterlijk nood heb aan stilte.
Maar dat is net het punt: in mijn werk kies ik de setting, de intensiteit, het ritme.
In sociale situaties ligt dat anders.
Ik heb geleerd om dat niet meer te zien als een tekort,
maar als een vorm van zelfkennis.
Want het is geen “er niet tegen kunnen”.
Het is gewoon weten wat je zenuwstelsel nodig heeft om in balans te blijven.
En eerlijk?
Ik heb geleerd dat daar niets mis mee is.
Wie prikkels voelt, leeft intens.
Wie zijn grenzen kent, leeft wijs.
En wie dat kan combineren met een gezonde dosis humor,
die redt zich wel — ook zonder gala’s, glitter of netwerkborrels.
Reactie plaatsen
Reacties