Soms lees je een beleidsbeslissing en denk je: “Eindelijk.”
Dat had ik deze week toen ik hoorde dat langdurige psychiatrische zorg vanaf 2026 eindelijk onder de maximumfactuur (MAF) zal vallen.
Een technische zin met een grote impact.
Tot nu toe kregen mensen met een chronische psychiatrische aandoening slechts één jaar financiële bescherming. Daarna vielen ze letterlijk terug in de rekening.
En dat is wrang. Want wie langdurige zorg nodig heeft, kiest daar niet voor.
Psychisch ziek zijn is geen abonnement dat je elk jaar vrijwillig verlengt.
Eindelijk dus wat gelijkheid met mensen die een chronische lichamelijke aandoening hebben.
Eindelijk erkenning dat geestelijke gezondheid niet minder “gezondheid” is dan lichamelijke.
En eindelijk een signaal dat waardigheid geen luxeproduct mag zijn.
Ik werk al jaren in de geestelijke gezondheidszorg, en ik heb van dichtbij gezien wat financiële stress met mensen doet.
Wie elke maand moet puzzelen om zijn verblijf, medicatie of therapie te kunnen betalen, kan moeilijk nog energie overhouden voor herstel.
Een zenuwstelsel dat voortdurend in overlevingsmodus staat, kan niet helen.
En dat geldt niet alleen voor de cliënt — ook voor de omgeving, de familie, het zorgteam.
Iedereen draagt een stukje van die spanning mee.
Daarom is deze beslissing zo belangrijk.
Niet alleen omwille van geld, maar omwille van de boodschap:
psychische zorg is geen luxe. Het is basiszorg.
En ja, het is maar een begin.
Er blijft nog zoveel te doen — op vlak van wachttijden, personeel, stigma, continuïteit van zorg...
Maar laten we vandaag even wel vieren dat iets wat jarenlang krom stond, stilaan rechter getrokken wordt.
En als je in de sector werkt, weet je hoe zeldzaam dat moment is.
Dus ja, mijn zenuwstelsel ontspande er even van.
Niet volledig — daarvoor ben ik te realistisch. 😉
Maar toch genoeg om te denken: “Misschien beweegt er écht iets.”
Reactie plaatsen
Reacties