Kerstavond.
Een avond die bol staat van verwachtingen.
Warmte. Verbinding. Betekenis.
En ergens ook van het stille idee dat het nu goed zou moeten voelen.
Alsof deze avond een eindpunt is.
Een afronding.
Een bewijs dat we geslaagd zijn in het leven, het jaar, de relaties, het herstel.
Maar mijn zenuwstelsel leest dat anders.
Voor mij is kerstavond geen climax, maar een pauzepunt.
Een moment waarop ik voel hoe moe het jaar was.
En hoe groot de behoefte is om niets meer te moeten.
Niet nog beter verbinden.
Niet nog dieper reflecteren.
Niet nog “dankbaar” zijn op commando.
Gewoon… zijn.
Wat kerstavond met een gevoelig zenuwstelsel doet
Kerstavond is stil en luid tegelijk.
Er is minder rumoer van buitenaf,
maar meer beweging van binnen.
Alles wat het hele jaar is blijven liggen — omdat er geen ruimte was, geen tijd, geen energie — kan zich net dan aandienen.
Niet als drama.
Maar als zachte golfjes van melancholie, verlangen, gemis.
En nee, dat betekent niet dat er iets mis is.
Het betekent dat je systeem eindelijk even niet meer in actiestand hoeft te staan.
Wanneer de wereld vertraagt, haalt het lichaam in.
Dat is geen zwakte.
Dat is regulatie.
De paradox van kerstavond
Er wordt vaak gedacht dat kerstavond gaat over samenzijn.
Maar eigenlijk gaat ze over afstemmen.
Met anderen — ja.
Maar vooral met jezelf.
Wat heb ik nodig?
Rust of nabijheid?
Stilte of gesprek?
Warmte of ruimte?
En soms is het antwoord verrassend eenvoudig:
een kaarsje, een dekentje, iets warms te drinken
en niemand die iets van je verwacht.
Ook dát is kerst.
Geen afwerking, geen resoluties
Ik geloof niet dat kerstavond vraagt om afronding.
Of om conclusies.
Of om beloftes voor volgend jaar.
Sommige dingen zijn nog niet klaar.
Sommige processen lopen nog.
En sommige antwoorden… die komen later.
Misschien is dat wel de essentie van deze avond:
dat je even mag stoppen met zoeken.
Niet omdat alles opgelost is,
maar omdat het oké is om hier te zijn.
Onvoltooid. Onzeker. Mens.
Dus als dit jouw kerstavond is…
…rustig, stil, dubbel, warm én een beetje weemoedig —
dan doe je het niet verkeerd.
Misschien zit je zenuwstelsel precies waar het moet zijn:
in een zachte overgang,
tussen loslaten en nog niet weten wat komt.
En misschien is dat genoeg.
Voor vanavond.
Misschien hoeft deze kerstavond niets afgerond, opgelost of betekenisvol gemaakt te worden.
Misschien is het al genoeg dat je er bent — met alles wat nog open ligt.
En als je dat jezelf kunt toestaan, dan is dat op zich al een vorm van thuiskomen.
Reactie plaatsen
Reacties